Od Amy

   Dryfowałam po łagodnej powierzchni morza. Nie żyłam i dobrze o tym wiedziałam. Poczułam piasek dotykający mojego barku. Nie otwierając ślepi podniosłam się i przeszłam parę kroków po pewnym gruncie.
   Coś tknęło mnie w łapę. Otworzyłam oczy i spojrzałam w szkło. Był to kawałek lustra, rozbitego. Zauważyłam inne odłamki rozsiane po całej plaży. Ten był dosyć spory, więc mogłam się przejrzeć. Mój wygląd zaskoczył mnie, a wyglądałam tak:

   Opadłam na ziemię, czując bezwład w całym ciele.

    -Dlaczego ja jestem tak zmienna?!

   Zaczęłam szarpać się za włosy i krzyczeć w napadzie szału. Po chwili zobaczyłam pędzącego w moją stronę wilka. Małą, słodką, różową waderkę. Zatrzymała się tuż przy mnie, o mało na mnie nie wpadając.

    -Dzień dobry, czy widziała pani Charlie? - spytała robiąc do mnie maślane oczy.

   Wbiłam w nią zdziwiony wzrok, nie dowierzając.

    -Ki...Kimike?

   Kimike, także zszokowana, zaczęła się odsuwać.

    -Ty...To ty!

   Przerażona uciekła. Zobaczyłam przebłysk kolorowego futra w lesie, a później szaleńcze okrzyki rozpaczy ze strony małej. Wyglądało na to, że chciała opowiedzieć komuś całą historię. Pobiegłam w tamtą stronę, a lekkość moich łap zaskoczyła mnie. Myślałam, że odlecę. Ale mój sen zakończył się koszmarem. Spojrzałam na prawą łapę i zobaczyłam tam długą bliznę. Dotknęłam jej i syknęłam. Kość była zniekształcona i wymagała operacji. A w tej chwili nie miałam na nią nic. Czasu, pieniędzy, znajomości...Znajomości! Muszę zobaczyć, czy ktoś mnie pamięta. Kuśtykając, poszłam w las za futrem.

   Jak podejrzewałam, był to ktoś z watahy, a dokładniej Lion. Szedł z waderką za łapkę, jak ojciec z córką. Stranger mnie zawiódł, miał się nią opiekować...A Stran?

   Zawróciła i jak najszybciej pozwalała mi na to łapa ruszyłam w stronę klifu. Stran stał tam, wpatrzony w morze. Podeszłam do niego od tyłu i szepnęłam:

    -Pięknie, nieprawdaż?

   Odwrócił się, popatrzył na mnie i wrócił do poprzedniej pozycji. Odgarnęłam mu futro z oczu i wtuliłam się w niego. Ten spojrzał na mnie kątem oka i rzekł:

    -A tak właściwie, to ktoś ty?

   Odskoczyłam jak poparzona. Było to dużym błędem, gdyż łapa załamała się pode mną, a ja jęknęłam z bólu i padłam na ziemię na wpół nieprzytomna.

    -Amy...Jestem...Amy... - wyszeptałam i straciłam przytomność.

<Stran? Rozegraj to jakoś ładnie :3>